Aşk’ı ona bir sahip olma düşüncesi katmaksızın tahayyül edemez miydi insan? Aşk illaki sahip olunması gereken bir şey miydi? Saf Aşk’ı bulamaz mıydık? Katıksız aşk..iyelik eklerinden uzak. Mümkün mü değildi yoksa biz mi aramak istemiyorduk? Hep Aşk’ı bulmanın peşindeydik, bir kişide veyahut bir şeyde. Hiç mi gelmiyordu aklımıza Aşk’ın kişilerden ve nesnelerden bağımsız olabileceği? Sadece ve sadece Aşk olduğu için Aşk’tı belki de. Başka hiçbir eke, tamlamaya ihtiyaç duymaksızın… Böyle bir Aşk’ın varlığı mümkün mü dersiniz? Aramadan bilemeyiz, belki de bu arayışın kendisidir Aşk..

Bir an Mariana Çukurun’ndayım, bir an bulutların üstünde. Bazen çok sakinim, bazen yerimde duramıyorum ancak tüm bu anlarda ortak olan bir şey var: kafamın içindeki ses. O sesi susturabilmeyi o kadar çok isterdim ki..tahmin edemeyeceğiniz kadar çok. Asla susmayan, rüyalarda bile susmayan bir ses… Ne kadar duymazdan gelmeye çalışsam da arka planda konuşmaya devam eden bir ses. Her şeyi ama her şeyi sorgulayan, her şeyi kendine dert edinen, her duyguyu -mutluluğu, üzüntüyü, sevgiyi, öfkeyi, nefreti- abartan, kontrolün onda olmadığı durumlar için bile bunun farkındalığı içinde çırpınan bir ses. Sus. Lütfen. Sus. En azından rüyalarımda sus. Kimine göre bir lütuf kimine göre bir lanet. Beni ise delicesine korkutan şey, her rüyamdan sonra ileride gerçekleşebilme olasılığının altında ezilmekten yoruldum. Bu sesi susturmaya çalışmaktan; görmezden, duymazdan gelmeye çalışmaktan yoruldum. Lütfen sus. Lütfen. Korkuyorum, bir gün sana yenik düşmekten…

Bu hayatta en büyük kavgam kendimle galiba. İçinden bir türlü çıkamadığım… Robin Sharma diyordu ki: Hayatın amacı, amacını yaşatmaktır. Peki ya amacını bulamadıysan? Küçükken biraz daha kolaydı sanki. İleride ne olmak istediğimi sorduklarında bile meslek adını değil de ne yapmak istediğimi söylerdim: İnsanlara yardım etmek istiyorum. Peki ya şimdi? Evet, hala insanlara yardım etmek istiyorum ama kendi derdime derman, kendi yarama em olamadan insanlara nasıl yardım edebilirim ki? Şarta bağlı bir hayat amacı galiba benimki, basamaklı. Kendime yardım edersem insanlara yardım edebilirim. Bu farkındalıktan ötürü kavgam sürekli kendimle, kendimi bulmaya çabaladığım hırçın denizle. Bazı anlar “git”tikçe kendimi bulmaya daha çok yaklaşıyormuşum gibi; sanki hep sürekli gitmeliymişim, yolda olmalıymışım gibi. Ki gitmek bana iyi de hissettirir çoğu zaman. Mekanlardan, zamanlardan, kişilerden… Ama fark ediyorum ki ben bulmak için değil kaçmak için gidiyorum ve kaçmaya çalıştığım zamanlar, mekanlar ya da kişiler değil; kendimim. Kendimden kaçarak kendimi bulmaya çalışıyorum. Güya. Lakin unuttuğum bir şey var: Nereye gidersen git kaçamayacağın tek şey kendi kalbin. Beyhude olduğunun bilincinde, sonu viraneye uzanan bir yol bu. Bazı anlarsa kalıp kendime kulak verdikçe kendimi bulacakmışım gibi hissediyorum. Kalbimden yükselen fısıltının sesini sürekli devinim halinde olarak bastırmaya çalışarak değil de onu “gerçekten” duymak için çabalayarak. Bugün çok güzel bir kelime öğrendim, Sawubona. Zulu dilinde “Merhaba” demekmiş ancak her dilde bir kelime bazen bir kelimeden çok daha fazlasıdır ya esas manası “Seni görüyorum. Varlığını saygı ve kabul ile karşılıyorum.”muş. Dönüp kendime, kalbime Sawubona demenin zamanının geldiğini hissetsem de korkuyorum galiba. Kabullenmekten. Bu sebeple bir süre daha gideceğim kendimden.Keşke babasına “… Ben bu insanların geldikleri ülkelerin şatolarını bilmek istiyorum.” diye cevap veren ve o coğrafyada bunun tek yolunun çobanlık yapmak olduğunu öğrenince “Öyleyse, ben de çoban olacağım.” diyen Santiago kadar emin olsaydım kişinin hayat amacına giden her yolun katlanılmaya değer olduğundan.

9 sene. Dile kolay. Kalbe değil.
Doğum günümden sadece 2 gün sonra.
Kendini lanetli sayma, sayMA!
Birkaç fotoğraf karesi… Büyük yeşil halka küpeler, yere yığılmış çırpınan bir kadın, hastane yokuşu, mavi desenli su bardağı, krem rengi ayakkabı, ellerimi birleştirdiğimde avuçlarımın alabildiği kadar toprak, ağlamamak için direnen bir delikanlı, ona dokunduğumda ilk defa soğuk olan Babam… Özlemimi nasıl dile getirebilirim bilmiyorum, hala öğrenemedim, 9 sene oldu. Öğrenebilecek miyim ondan da emin değilim. Bir de neden ve ne zaman söylediğimi hatırlamadığım bir yalan var kendime: 25 yaşına geldiğinde Baban geri gelecek. 22 yaşındayım, gelmeyeceğinden adım kadar eminim ama yine de bekliyorum. Bu 9 senede çok önemli bir şey öğrendim ben Baba: kötü anıları silmeye çalışırken kurunun yanında yaş da yanıyormuş ama ben bu ateşe bir kova su serptim. Artık tüm iyi ve kötü anılarla kalbimdesin, zihnimdesin ama en çok da iyi anılarla. Gözlerimden öpmenle, her gün karış karış boyumu ölçmenle -bu arada boyumun son ölçtüğünden farklı olduğunu sanmam- saçımı taramanla, örmenle, her akşam birlikte bulmaca çözmemizle, bilmediğim zaman bana kopya vermenle -bulmacada ne zaman azarlamak/paylamak çıksa gözlerim dolar- her akşam kapının arkasına saklanıp seni korkuttuğumda korkmasan bile korkmuş gibi yapmanla, geldiğinde uyumuş olsam bile gözlerimden öpüp üstümü örtmenle, bana “eşşek gözlüm” demenle ve eşşek kadar olmama rağmen hala beni sırtına almanla, denizi çok seviyorum diye ‘su kuşu’ demenle, belki hiç kimse için anlamı olmayan un kurabiyesiyle, güzel olmasa bile sırf ben yaptım diye “Çok güzel olmuş.” deyip zorla yediğin yemeklerle, “Adını yanlış koymuşuz kızım, Nazlı olacakmış.” demenle, tüm bu anlar ve nicesiyle. En çok da seni ne zaman rüyamda görsem “Ben ölmedim ki kızım.” demenle. Evet ölmedin Baba, kaç yaşıma gelirsem de geleyim ölmeyeceksin.

-Nazlı kızın İpek

Evet, bazen bazı şeyleri toplamak için önce dağıtmak gerekiyor. Anca o zaman asıl görmen gerekeni görebiliyorsun belki de. Mesela bir mutfak çekmecesi olabilir bu ya daa uzun süredir elini sürmediğin vitrin ama duygular olmamalı sanki bu dağıttıkların. Çünkü dağınık ve pis bir evi  toplar gibi toplayamıyorsun ortalığı, söz konusu duygular olduğunda. Dur önce her şeyi yerine kaldırayım, tozları da alayım da öyle geçerim viledaya diyemiyorsun. Ortalıkta dağınık olan duygular her adımında takılıyor ayağına, her adımında tökezliyorsun. En saçma şeyleri saçma olduğunu bile bile yapıyorsun. Ve belki de en kötüsü en olmadık yerde ve zamanda ve genellikle de en olmaması gereken kişinin yanında süzülüyor yaşlar gözlerinden. Ya da bazen o kadar iyi rol yapıyorsun ki kendini ele verdiğin tek nokta gülerken iç çekmek oluyor ve bir dize yankılanıyor kulaklarında:
Ağlamak için gözlerden yaş mı akmalı?
Dudaklar gülerken insan ağlayamaz mı?

Sıkışıp kaldım sanki, saklambaç oynarken örtünün altına saklanmışım da ebenin eli örtünün üzerinde, bense çaresizce sobelenmeyi bekliyormuşum gibi. Yalnız bu sefer ufak farklılıklar mevcut bu oyunda. Ebe, arkadaşım değil, Zeus’u kızdırdığımız için başımıza bela olan sevda. Sobelendiğim zaman kaybettiğimse oyun değil, dimağım. Böyle anlarda gelen “Keşke duygusuz olabilsem…” isteğine karşı koymam olağandan uzun sürüyor, 3 saniye falan. Düşünmeyi dahi aklıma getirdiğim anda saçmalığının farkında olduğum bir istek. İnsan hissettiği kadar insan, hissettiği kadar var bu alemde. Hissetmezsek Gepetto Usta’nın ellerinden çıkan, Pinokyo haricindeki kuklalardan ne farkımız kalır? Lakin siz yine de abartmayın bu hissetme işini. Hissetmeyi abartınca çekilecek olan acının da artığı malumunuz. Shakespeare çok güzel özetlemiş aslında sevdada mübalağa etmemek gerektiğini: Şiddetle başlayan hazlar şiddetle son bulurlar. Ölümleri olur zaferleri. Öpüşürken yok olan ateşle barut gibi.

Kaybolduğunuzu hissettiğiniz anlarda ne yaparsınız? Ben hep tanıdık bir şeyler ararım. Tanıdık bir yüz, ses, koku, belki bir çift göz belki de saçları mısır püskülü gibi olan pembe elbiseli o bez bebek… Bugünde geçmişi arayış sevdamız nedendir? O aradığımız her ne ise bugün bulsak dahi geçmişteki kaybedişimizin üzerini örter mi, derman olur mu ona? Zaman ve mekandan bağımsız mıdır kaybettiklerimiz? Bence asla değil çünkü ben anasınıfında dolapların arkasına yayı düştüğü için asla çalamadığım o kemanı bugün çalsam..evet, mutlu olacağım lakin buruk bir tebessüm olacak yüzümde, gözlerimden düşmemeleri için yalvardığım gözyaşları….
Gelecekte şu an kaybettiklerimizin, vazgeçtiklerimizin prangalı mahkumları olmamak için bugün harekete geçmeye ne dersiniz? Hadi, sadece biraz cesaret. O kahrolası simli mavi farı mı sürmek istiyorsunuz? Sürün gitsin, gelinin kız kardeşi mi diyecekler, bırakın desinler, hep bir şey derler zaten. Dövme mi yaptırmak istiyorsunuz? Yaptırın gitsin, en fazla kanayan bir gülünüz olur. Okuduğunuz bölümden memnun mu değilsiniz, kendinizi hala bulamadınız mı? Bulana kadar deneyin. Midenizde kelebekler mi uçuşuyor? Bırakın kalbinizde uçuşsunlar; söyleyin, yaşayın, sevin, sevilin veyahut reddedilin, gelecekte şu anı aramamak için. Her kaybedişte, her vazgeçişte geçmişte bir “keşke” bırakıyoruz muhtemelen ve bizden bir parça da orada kalıyor; her kayboluşumuzda geçmişe gitmemizin sebebi olarak, eksik parçamız olarak. Derler ki ruhlar yaratıldığında ruh eşleri taa kalubela’da söz vermişler birbirlerine, birbirlerini bulmak için. Bir eksik parçanız var zaten, yenilerini de siz eklemeyin.